Ernesto Cardenal?s poetry, concept of the common community

Poeta-kapłan Ernesto Cardenal (ur. 1925) jest znany ze swego zaangażowania w teologię wyzwolenia i z wprowadzenia do literatury nikaraguańskiej nowatorskiego stylu (przejętego przez José Coronela Urtecho) zwanego eksterioryzmem. Jak podkreślają krytycy, w swym pisarstwie, na które składają się tomy poezji i prozy wspomnieniowej, a także zbiory esejów, autor ten łączy zaangażowanie duszpasterskie z literackim oraz ideologicznym. Mistrzów, których naśladuje, zwykle też podziwia i umieszcza w swych utworach. Znany jest wpływ na jego twórczość Ezry Pounda i Thomasa Mertona. W takim kontekście uwidacznia się szczególna troska Cardenala o kwestię wspólnoty międzyludzkiej, opartej na miłości, wspólnym zadaniu i ideologii. Tekst niniejszy podejmuje zatem próbę odpowiedzi na pytanie o cechy wspólnoty wyobrażonej, która, w zależności od ewolucji poglądów Nikaraguańczyka, przybiera ? jak to sformułowaliśmy ? określony znak: Chrystusa, Marksa bądź Don Kiszota.

The poet and priest Ernesto Cardenal (born 1925) is known for his belief in the theology of liberation and for the introduction of a novel style of Nicaraguan literature (also propagated by José Coronel Urtecho) and which is known as exteriorization. Critics stress that in his writings, comprising anthologies of poems and recollective prose, and also collections of essays, the author combines priesthood with literature and ideology. The masters which he follows, he also admires, and incorporates them in his works. The influence of Pound and Thomas Merton on his creative output is universally acknowledged. This context reveals the specific attention paid by Cardenal to issues of the interpersonal community based on love, a common task and ideology. This text is a quest for a response to the question of the attributes of an imagined community, which, according to the evolution of the Nicaraguan?s views, takes on ? as we have established above ? a particular symbol: Christ, Marx or Don Quixote.